Vorig jaar februari had ik last van mijn schouder. Eerst dacht ik dat het kwam door de kou. Maar op een gegeven moment gingen de buitentemperaturen naar boven nul. Maar bleef de pijn. En dus bezocht ik de weken erop meer artsen dan de 10 jaar hiervoor.
Ik verbaasde me over de grote verschillen tussen artsen om wel of geen persoonsgerichte zorg. De ene lukt het prima, anderen totaal niet.
Scene 1: meld u aan bij de zuil
Ik moet bloed laten prikken in het ziekenhuis. Allereerst moet ik me aanmelden via een zuil. Ik zoek me gek tot een andere patiënt de zuil aanwijst. Als ik er iets van zeg, antwoordt de baliemedewerker dat ze dit vaker hoort. Op mijn vraag of het dan niet handig is om bijvoorbeeld een de zuil op een plattegrondje te zetten, kijkt ze me vaag aan.
Dat je als patiënt in een ziekenhuis je toch al geïntimideerd en angstig voelt, is in haar ogen niet boeiend of behoort niet tot haar takenpakket. Daarnaast: ik heb de zuil toch gevonden?
Scene 2: ik ben toch geen kleuter
Bij het bloedprikken zit ik in een stoel waarbij mijn voeten zeker 20 cm boven de grond bungelen. Ik voel me een kleuter.
De verpleegkundige die ik dit vertel, zegt dat deze stoel speciaal voor ouderen een hoge zitting heeft. Zodat zij makkelijk kunnen opstaan. Op mijn vervolgvraag of ze er dan geen voetensteun bij hadden kunnen doen, zoals bij een kappersstoel, kijkt ze me aan of ik haar voorstel een broodje spinnenpoten te verorberen.
Scene 3: 90% zeker versus 100%
Er moet ook nog een echo komen. De echografist roept haar collega erbij, wat kan dit zijn? Tsja… ze denken het voor 90% zeker te weten. Maar dat is geen 100%.
En dus moet er een MRI komen. Dit besluit wordt over mijn hoofd genomen, in een één tweetje van echografisten. Dat ik bovendien zit te huilen van pijn en teleurstelling dat het zo nog langer duurt, negeren ze allebei.
In de kleedkamer huil ik verder en kom ik erachter dat de erachter dat beide echografisten vergeten zijn de gel van de echo te verwijderen. In de kleedkamer speciaal voor echo’s is geen papieren handdoekje te vinden. Ik veeg mijn arm dan maar af aan mijn spijkerbroek.
Scene 4: een paarse krokodil met gouden stippen
De MRI vindt plaats bij een commerciële organisatie. En het reguliere ziekenhuis wil begrijpelijkerwijs ook beschikken over de MRI beelden. Met mijn toestemming kunnen die worden opgevraagd. Ik moet dat op de afdeling Radiologie aangeven en voor toestemming tekenen. Zegt de afdeling Orthopedie.
Als ik naar Radiologie ben gelopen en daar zeker een kwartier heb staan wachten, zegt de baliemedewerker dat de afdeling Orthopedie dat moet regelen. Waar ik dus vandaan kom. Op mijn observatie dat dit me een kwestie paarse krokodil lijkt, kijkt ze wazig en haalt haar schouders op.
Zo kan het ook
Bij de orthopeed wordt dan eindelijk het oordeel geveld: een frozen shoulder. Hij vertelt wat het is, dat het wel 2 jaar kan duren en schrijft alvast een verwijzing voor de fysio. Ik mag terugkomen voor een corticosteroïd injectie als de pijn me te gortig wordt. Dan pauzeert hij even en zegt: maar als je die nu wilt, kan dat natuurlijk ook. Wil je dat? Ik knik en zeg dat ik al zolang slecht slaap, dat ik de injectie graag nu krijg. Zo kan het dus ook.
Onjuiste aannames bij persoonsgerichte zorg
Als je persoonsgerichte zorg zegt, dan roept er altijd wel iemand dat het niet kan. Kost meer. Is moeilijk. Die aannames zitten in hoofden van mensen. Het verhindert ze om ermee te beginnen.
Terwijl je uit de voorbeelden die hierboven staan, ook duidelijk wordt dat het helemaal niet om duurder gaat. Wat kost het om een plattegrondje te printen en er met een groot kruis op te markeren waar de aanmeldzuil staat?
Het MRI onderzoek was volkomen overbodig. Als het met mij was overlegd, had ik aangegeven dat ik 90% voldoende zekerheid vind. En waren er kosten bespaard. En als iedereen weet wat de juiste procedures zijn rond toestemming van patiënten, dan scheelt dat extra werk.
Tips hoe het anders kan
Kernbegrippen bij persoonsgerichte zorg zijn zelfmanagement en eigen regie.
- Betrek de zorgvrager en familie bij het maken van keuzes.
- Luister naar de zorgvrager. Stel vragen.
- Dubbelcheck of je de zorgvrager correct hebt begrepen en of jij je begrijpelijk was voor de zorgvrager.
- Behandel de zorgvrager gelijkwaardig: jij bent pro op jouw terrein, de zorgvrager is pro op zijn eigen lichaam en wensen.
- Zorg dat procedures en fysieke omgeving bijdragen aan gevoel van gelijkwaardigheid en eigen regie.
- Probeer zo min mogelijk in hokjes te denken en werk mee aan een oplossing in plaats van onderdeel van het probleem te zijn.
Binnenkort komt onze nieuwe module Persoonsgericht werken uit. Met daarin deze en meer onderwerpen uitgewerkt.
Kijk hier voor ons volledige aanbod voor de VVT.
Eén reactie
Ten eerste hoop ik dat het ondertussen iets beter met je gaat.
Ik herken je verhaal. Er word veel te weinig geluisterd naar de zorgvrager. Zo ken ik ook nog wel een verhaal.
Wat fijn dat er een module persoonsgerichte zorg komt. Kijk er naar uit!
Dank je voor het delen.